Dziś Dzień Walki z Depresją

Smutek, myśli samobójcze, brak sensu, przekonanie o winie, lęk, udręka, napięcie i niepokój, osłabienie i brak energii. Wszystko staje się puste, stare, wyblakłe, nikt mnie nie rozumie a ja nie potrafię powiedzieć o tym, co przeżywam. Widzę swoją słabość i czuję się winny, bo moja słabość i brak energii przeszkadza innym. Nie potrafię nic zrobić, nie mogę podjąć najprostszej decyzji, czuję się dziwnie, nie pasuję tutaj, ani nigdzie. Nie lubię już jeść, słuchać muzyki, spacerować ani rozmawiać z ludźmi. Nie mogę spać, budzę się w nocy, ale nie mam siły wstać. Wszystko mnie boli, drażni, smuci. Wszyscy męczą mnie, każąc się podnieść. Moje życie jest nie do zniesienia.

To, co przeżywa chory na depresję, często bywa niezrozumiałe dla jego najbliższych.

Przyczyny choroby

Przyczyny depresji, jak i sam przebieg choroby, mogą być różne. Niekiedy choroba spada na człowieka nagle, po traumatycznym wydarzeniu, jak śmierć kogoś bliskiego, nagła utrata pracy, wypadek czy choroba. Lekarze mówią wówczas o tzw. depresji reaktywnej, pojawiającej się jako reakcja organizmu na to wydarzenie. Niekiedy jednak wydaje się, że nie ma żadnego powodu, aby człowiek wpadł w depresję, pojawia się ona nagle i znikąd. Jest wówczas określana jako depresja endogenna. Może mieć swoje przyczyny w zaburzeniu wydzielania tzw. neuroprzekaźników, czyli substancji, które uwalniając się w mózgu regulują nasze samopoczucie.

Niezależnie od powodu, depresja może mieć różne nasilenie. W najcięższych przypadkach, u około 20 proc. chorych, kończy się próbą samobójczą.

Kto zachoruje?

Nie wiadomo do końca, dlaczego część osób zapada na depresję, a inni, nawet po traumatycznych przeżyciach, potrafią wrócić do siebie. Na zachorowanie nie mają wpływu wykształcenie, wiek czy status majątkowy. Nieco częściej chorują kobiety, ale depresja może dotknąć każdego.

Objawy
Bardzo często choroba rozwija się powoli i na początku trudno jest się zorientować, że dzieje się coś złego. Cierpiący na depresję człowiek stopniowo czuje się gorzej - pojawiają się bóle głowy, mięśni lub brzucha, a lekarze nie odnajdują ich przyczyn. Chory czuje się zmęczony i osłabiony, staje się smutny i apatyczny. Może ciągle spać, lub cierpieć na bezsenność - w obu tych przypadkach jednak nie czuje się wypoczęty, tylko jeszcze bardziej zmęczony. Stopniowo traci siłę na jakiekolwiek aktywności - nie czuje głodu, nie chce wychodzić z domu, niekiedy zaniedbuje siebie, nie ma siły czesać się ani ubierać, rozmawiać z przyjaciółmi, pracować czy uczyć się. Jednocześnie czuje się winny, co przygnębia go jeszcze bardziej. Czuje się też niezrozumiany.

Często najbliższe osoby, które nie rozumieją tego stanu, mają do chorego pretensje, pojawiają się kłótnie. Może być też tak, że rodzina i przyjaciele starają się za wszelką cenę wyciągnąć chorego z domu myśląc, że huczna impreza, spacer czy kino poprawią mu nastrój. Tak się nie dzieje, więc chory czuje się jeszcze bardziej winny, a rodzina zmęczona i zniechęcona. Narasta bariera wzajemnego niezrozumienia, napięcia. 

Pojawiające się u około połowy chorych myśli samobójcze to ostatni moment, by zwrócić się o pomoc do specjalisty. Niestety, większość cierpiących nigdy nie zgłosi się do lekarza.

Terapia depresji
Często to lekarz pierwszego kontaktu rozpoznaje, że pacjent zgłaszający się z powodu różnych dolegliwości cierpi w grucie rzeczy nie tylko na ból i zmęczenie. Niekiedy pacjenci lub ich rodziny zgłaszają się także bezpośrednio do psychologów czy pychiatrów rozumiejąc, że skoro cierpienie wzięło się "znikąd", to być może ci specjaliści będą mogli pomóc.

W leczeniu depresji najskuteczniejsze jest łączenie działania leków przeciwdepresyjnych z psychoterapią. Leki nowej generacji są bezpieczne i skutecznie pozwalają poczuć się lepiej, zaś psychoterapia pomaga uporać się z poczuciem winy, bezradnością, lękiem i smutkiem. Na szczęście leczenie depresji jest w znacznej większości przypadków bardzo skuteczne, choć wymaga czasu.

Nie bójmy się więc pytać specjalistów. Porada lekarza i pomoc, po którą zgłasza się rodzina, może uratować życie chorego, ale także poprawić funkcjonowanie całej rodziny.