Skoczkowie narciarscy rywalizowali też w Trójmieście

Skocznie to może za dużo powiedziane, bo każda z nich miała punkt konstrukcyjny wynoszący niewiele ponad 30 metrów. Obecnie najmniejsze skocznie, na których rozgrywany jest Puchar Świata to obiekty K90.

Obiekt w Oliwie znajdował się w Dolinie Radości. Powstał w 1932 roku. Skocznia o punkcie K 35 m była najwyższą na Pomorzu przed II Wojną Światową. Miłośnicy skoków narciarskich wspinali się na drewnianą wieżę i zjeżdżali po drewnianym rozbiegu. Rekord tej skoczni, wynoszący 39 metrów, ustanowił Polak o nazwisku Kołtun. Z tym obiektem kojarzone jest jeszcze jedno nazwisko - zmarłego na stoku w 1940 r. Ernsta Becker-Lee, niemieckiego skoczka narciarskiego. Tragedię sportowca upamiętnia pomnik po drugiej stronie stoku. Skocznia była tak popularna, że odbywały się tu zawody o randze ogólnopolskiej jeszcze w latach 60-tych XX wieku. Po roku 1970 obiekt popadł jednak w zapomnienie i uległ zniszczeniu. Gdzieniegdzie jeszcze walają się bale konstrukcyjne oliwskiej skoczni.

Kolejny obiekt znajdował się całkiem blisko, w Dolinie Henrietty, obecnie Samborowo. W nomenklaturze rowerzystów - bo to oni korzystają teraz ze stoku - skocznia nazywana jest Tomac. Jej punkt K wynosił 30 m. Rekord wynoszący 34,5 metra jeszcze w 1970 roku ustanowił Kazimierz Polus z Czarnkowa. Po skoczni nie ma już jednak śladu, poza oczyszczonym z drzew pasem zjazdu.

Podobnie jak po obiekcie w Sopocie.
- Ruiny skoczni znajdują się między Łysą Górą a Operą Leśną. Na górce nazywanej w czasach Wolnego Miasta Gdańska Wzgórzem Elizy - mówi Aleksander Masłowski, trójmiejski przewodnik i członek Akademii Rzygaczy w Gdańsku. - Poza tymi trzema obiektami, początkujący skoczkowie wykorzystywali wszystkie górki dostępne w mieście. A tych przecież nie brakowało - bastiony, nasypy, okoliczne lasy, itp.