Gdynia do przeglądu: Uśmiechnij się. Stoisz w Gdyni - felieton Zygmunta Zmudy - Trzebiatowskiego

Niezależnie czy ktoś jechał od ulicy Strzelców, Sopocką czy po prostu Wielkopolską, napotykał na zaskakujące zjawisko. Stojący z transparentami ludzie zaskakiwali i nieco wytrącali z popołudniowej furii. Bo oto gdy podjeżdżało się bliżej, widać było napis:

I naprawdę, działało. Na zmęczonych, zrezygnowanych i rozzłoszczonych twarzach pojawiał się lekki uśmiech. Chwilę później śmiech robił się jeszcze bardziej spontaniczny i nieskrępowany, gdy na kolejnym transparencie odsłaniał się napis:

Surrealizm tych przewrotnych haseł był doskonałym sposobem na odreagowanie. Kierowcy otwierali okna, gratulowali pomysłu, robili zdjęcia i odbierali ulotki przygotowane przez organizatorów happeningu - Gdyński Dialog, Nową Lewicę i Stowarzyszenie Wszystko dla Gdyni.

Rozczulali kierowcy autobusów trzymający kciuki w górę i proszący o więcej ulotek, by mogli rozdać pasażerom. Można było poczuć niezwykłą wspólnotę tych, którzy miesiącami tkwią w korkach i tych, którzy przyszli ich wesprzeć mentalnie.

Kawałek dalej stała kolejna grupa osób. Na ich transparentach było już mniej surrealistycznie, za to z jasnym przekazem:

oraz propozycją:

Pytacie, czy ludzie machali? Machali rękami, nogami i czym mogli. I znów kciuki w górę, uśmiech, mrugnięcie okiem i poczucie pełnego porozumienia. Robili zdjęcia i wysyłali je znajomym, ci - swoim znajomym.
Media społecznościowe wybuchły.

W czasach komuny mówiło się, że PRL to najweselszy barak w obozie komunistycznym. Znów okazało się, jak wielką siłę w ciężkich czasach ma żart, zachęta do uśmiechu i mrugnięcie okiem. Że mimo tego, że w Gdyni żyje się coraz trudniej, to są w nas jeszcze spore zasoby wspólnoty, solidarności i dystansu do świata. Że surrealistyczny żart ludzi tkwiących w surrealistycznym położeniu nadal bawi.

Jeśli nie masz wpływu na to, co zafundowały ci władze miasta, możesz się złościć, frustrować czy reagować agresją - to pewnie w wielu momentach zupełnie naturalne. Na szczęście czasem możemy po prostu pełną piersią chwile się z tego pośmiać, podać sobie ręce, powiedzieć wzajemnie: “Trzymam kciuki! Powodzenia!”.
Można samemu zareagować żartem jak pewna pani, mówiąc przez otwarte okno “Ale ja kocham te korki, już do nich przywykłam i nie wiem, jak sobie poradzę, gdy znikną!”.

Możemy się złościć na ludzi, którzy każdego dnia swoimi decyzjami, brakiem konsekwencji czy brakiem nadzoru psują nam życie - bo na tę złość zapracowali. Możemy z nich się czasem pośmiać, bo w swoim nadęciu, topornej propagandzie są obiektywnie śmieszni.

Najważniejsze jednak jest to, by gdy nadejdzie czas zrobić to, co zrobić trzeba - podejść do urny wyborczej i wysłać tę ekipę tam, gdzie będzie stała wiecznie zakorkowana, z dala od nas i bez wpływu na nasz los. To naprawdę o wiele prostsze i mniej czasochłonne niż kolejne dni spędzone w tym stojącym korowodzie bezsilnych.

Gdy my stoimy w korkach i się złościmy, włodarze Gdyni odbierają kolejną zakupioną nagrodę i żyją własnym życiem.

PRZECZYTAJ TEŻ: GDYNIA DO PRZEGLĄDU: "Jak żyć, gdy wszystko jest sukcesem?" Felieton Zygmunta Zmudy Trzebiatowskiego

A ponadto uważam, że naprawdę pora wysłać gdyńskich rządzących na pilną emeryturę, niezależnie od wieku i stażu.