Gdańsk. Uroki życia w wielkim mieście, czyli ludzka twarz urbanizacji [ZDJĘCIA]

Sądzi Pan, że stajemy się już społeczeństwem tak mobilnym? Do obywateli Stanów Zjednoczonych chyba nam jeszcze daleko. - Generalnie rzeczywiście jesteśmy społeczeństwem, w którym jak raz dostaje się mieszkanie, to tam już się po wsze czasy mieszka. Ale zaczyna się to zmieniać. Społeczeństwa wysoko rozwinięte są społeczeństwami niesłychanie mobilnymi. Ludzie zmieniają nie tylko miejsce zamieszkania z centrum na peryferia czy odwrotnie, ale także miasto czy nawet profesję. Jeśli na czas nie przymierzymy się do tych problemów, to możemy zaspać sprawę, jak się to stało z rozlewaniem się miast na zewnątrz w latach 90.? - Nie tyle może zaspaliśmy sprawę, ile raczej dokonaliśmy wyboru pewnego modelu rozwoju, który opierał się na ówczesnych przesłankach. W tej chwili, jak się wydaje, chcemy w jakiś sposób odrobić to zadanie domowe z wyprzedzeniem. Mam nadzieję, że tak będzie. Jeśli prześpimy te procesy, to wtedy ta klasa kreatywna przeniesie się gdzie indziej. Ona jest niesłychanie mobilna. To są ludzie otwarci na świat, znający języki, którzy mogą dzisiaj mieszkać w Gdańsku, a jutro w Singapurze czy Szanghaju. To ludzie, którzy nie mają problemu już nie tylko ze zmianą miasta, ale i kontynentu, a także stylu życia. W naszym najlepiej pojętym interesie leży to, żeby ich tutaj utrzymać i stwarzać im najlepsze warunki do zamieszkania. Przysłuchiwałem się niedawno wystąpieniu wiceburmistrza Kopenhagi, który stwierdził: Nie inwestujecie w tych, do których dopłacacie, inwestujcie w tych, którzy przynoszą wam dochód. I to jest, jak się wydaje, polityka, na którą musimy się mentalnie przestawić. W Europie obserwuje się teraz zwrot w tym właśnie kierunku. Miałem okazję studiować założenia holenderskiej polityki rozwoju miast na najbliższe pięć czy siedem lat. Jasno mówiły one, że trzeba wykreować obszary metropolitalne, atrakcyjne i przyciągające ludzi. Stawiajmy na to, a kiedy to się uda, to reszta rozwoju pójdzie za tym.