Król Lear – skarlały starzec, osamotniony i pełen rezygnacji dźwiga ciężar wspomnień. Ten groźny niegdyś władca budzi jedynie współczucie. Jest ofiarą własnego zaślepienia i naiwności. Dzieli królestwo pomiędzy dwie córki – Regan i Goneryl. To one wygrały w konkursie na mowę głoszącą uwielbienie dla ojca. Król łasy na słowne pochwały obdarowuje dwie z córek, trzecią-Kordelię, pozbawiając posagu. Uważa, że jej wyznanie nie jest dość szczere.
Obłuda i pochlebstwo zwyciężyły. Władca w zaślepieniu odrzucił miłość najmłodszej córki, która mogła mu zapewnić „spokojną starość”. Lear pozbawił się władzy i w ten sposób wyzwolił siły zła.
"Król Lear" w adaptacji Cezarijusa Gruziniasa jest tekstem okrojonym. Reżyser wydobył inny wymiar tego pesymistycznego dramatu. Rolę pierwszoplanową mają w spektaklu zaślepienie i obłęd.
Pałac przypomina dom wariatów. Główne postaci są ubrane w obskurne ciemne koszule, jedynie Lear (Bogusław Kierc) w białym kaftanie snuje się po scenie skulony i przerażony. Prawie się nie wypowiada, bo milczenie jest jego najważniejszą rolą. Córki dziwacznie wręcz groteskowo poruszają się i sztucznie deklamują swoje kwestie. Glouster (Szymon Czacki) to śmieszny, drepczący osobnik w wielkich okularach, mówiący cienkim, drażniącym głosikiem. Edgar i Edmund przypominają niepełnosprawnych umysłowo chłopców. Jedynie błazen jest tu sobą, czyli błaznem. On demaskuje i poddaje w wątpliwość decyzje króla. Szydzi z niego, bo jest ponad prawem. On wie, że świat jest jedynie błazenadą. I to on rozdaje karty, pokazując głupotę zarozumialstwo, małoduszność i zazdrość. Świetnie w tej roli sprawdziła się Maria Czykwin, mając coś diabelskiego, ironicznego, a zarazem dużo w jej bohaterze dystansu i subtelności.
„Król Lear” Wrocławskiego Teatru Współczesnego to dramat o szaleństwie zniszczeniu i upadku. Historia o tym jak dzieci potrafią być okrutne wobec rodziców i odwrotnie. O tym jak zniszczone zostaje wszystko co nazwane jest prawem boskim i ludzkim. Upada królestwo. Spełniają się słowa Glostera:”...ten wielki świat wyniszczeje i będzie niczym.”
Spektakl zaskakuje świetną grą aktorów, dbałością o detal. Zwraca uwagę scenografia Marijusa Jacovskisa – spowita w czerni scena z niezamkniętymi u sufitu filarami, co koresponduje z sytuacją zagrożenia, niepewności, szaleństwa. Dodatkowo nastrój podkreśla muzyka Martynasa Bialobžeskisa, w której rytmie dzieją się sceny jak z horroru, czy teatru absurdu.
„Król Lear” w reż. Cezarijusa Gruziniasa to mistrzowski spektakl na wysokim poziomie inscenizacyjno-aktorskim. Nie ma tu realizmu, wykorzystuje się siłę scenicznych metafor, które są najmocniejszą stroną tego spektaklu.
Nasza akcja: Ale obciach! | Festiwal MTV | [PGE Arena Gdańsk](https://gdansk.naszemiasto.pl/skarby-malopolski-nowy-targ-wygrywa-plebiscyt/ar/c3-2877910<br>
tic-areny?districtChanged=true "PGE Arena Gdańsk:<br>
Pamiętnik stadionu piłkarskiego w Gdańsku Letnicy") |
po Pomorzu
Zofia Zborowska i Andrzej Wrona znów zostali rodzicami
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
