Neptunalia: Koncert Dżem i Lady Pank na UG

Organizatorom koncertu należy się wielki minus za tylko jedno stoisko z biletami dla nie studiujących. Ogromna kolejka ciągnęła się dalej niż przez całą długość Biblioteki Głównej Uniwersytetu Gdańskiego, a stojący na jej końcu nie weszli szybciej niż w połowie koncertu Dżem.

Atmosfera na placu była dość sielankowa – wielu rodziców przyszło z dziećmi (niektórzy nawet z niemowlakami), młodzież tańczyła i niemal wszyscy śpiewali. Nie zabrakło żadnego z najważniejszych utworów w dorobku tyskiego zespołu, zagrali „Czerwony jak cegła”, „Harley mój”, „Whisky”, „Balladę o smutnym malarzu” itd.

Trochę zawiodło nagłośnienie, ale jeśli o to chodzi to najgorsze miało dopiero nadejść...
Po występie legendy polskiego bluesa na scenie pojawił się Paweł „Konjo” Konnak w roli konferansjera. Gdy akustycy Lady Pank pracowali nad nagłośnieniem kapeli, on przeprowadził konkurs na najskromniej ubraną studentkę. Nie chodziło jednak o to aby studentki rozbierały się, ale o to żeby policzyć która z nich w obecnej chwili miała na sobie najmniej części garderoby.

Koncert Lady Pank rozpoczął się fatalnie, ale jedynie z winy nagłośnienia. Śpiew Janusza Panasewicza był w stosunku do muzyki zdecydowanie zbyt głośny, a momentami wręcz zaczynał trzeszczeć i brzmieć jak przesterowany.

Repertuarem warszawska kapela nie zawiodła, podobnie jak Dżem zagrali wszystkie największe przeboje: „Kryzysowa narzeczona”, „Tańcz głupia tańcz”, „Mniej niż zero”, „Strach się bać” itd. Okazało się także, że publiczność potrafi jeszcze głośniej śpiewać i nie było już chyba nikogo, kto stałby w bezruchu.

Koncert przyciągnął w duże mierze poza studencką widownię, niemniej jednak miłym zaskoczeniem jest, jak wiele młodych osób doskonale zna repertuary Dżem oraz Lady Pank.
Zawiodła trochę strona organizacyjna, ale jeśli przymknie się na to oko, to można zaliczyć imprezę do udanych.