Nowa propozycja Teatru Miejskiego to dramat ułożony na trzech bohaterów - pokojówki (w rolę zostali wcieleni zgodnie z instrukcją Jeana Geneta panowie) Claire i Solange knują intrygę przeciwko swej pracodawczyni. Ubierają jej suknie, malują się jej kosmetykami, naśladują jej pozy i gesty. Wszystko wygląda na niewinna zabawę i wygłupy, ale gdy odbierają telefon pana, który został wypuszczony z więzienia, postanawiają popełnić zbrodnię.
Oszczędna scenografia Sławomira Smolorza pozwala skupić się na grze aktorów, a jest co podziwiać. Pełen dramatyzmu Dariusz Szymaniak (Solange) krzyczy, szepcze, w jego ciele i na twarzy pełen wachlarz emocji, a wszystko to ubrane jest w doskonałą dykcję, artykulacje , modulację, nadający rytm, który podtrzymuję Szymon Sędrowski (Claire). Ten mistrzowski pojedynek co chwilę przerywa pani (Beata Buczek-Żarnecka) - piękna, zmysłowa, wprost stworzona do tej roli.
Reżyser Krzysztof Babicki posadził widzów we foyer, otaczające scenę z czterech stron. Aktorzy są na wyciągnięcie ręki, nie ma dużej sceny z dystansem. Wprowadził też (moim zdaniem niepotrzebnego) autora (Andrzej Redosz,) który mówi panom na samym początku jak mają grać.
"Pokojówki" to dobry spektakl, ale spodziewałam się czegoś lepszego. Babicki wyreżyserował przecież genialny spektakl "Idąc rakiem". W jego najnowszej sztuce nie ma puenty, nie stawia on żadnych pytań, nie pozostawia z przemyśleniami. Po prostu dobry przyzwoity klasyczny teatr.
Czytaj też: "Chłopi" nową propozycją Teatru Muzycznego [zdjęcia]
echodnia Drugi dzień na planie Ojca Mateusza
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
