Tak wyglądała Dolina Radości w Gdańsku Oliwie na dawnych pocztówkach. Trzecie najpiękniejsze miejsce na świecie!

Rozkwit turystyki leśnej w dzisiejszym rozumieniu nastąpił dopiero w XIX wieku. W epoce romantyzmu zaczęto podróżować, by podziwiać dziwy „kultury i natury”. Najszybciej bez wątpienia rozwijały się pod tym względem miejscowości górskie i nadmorskie, ale szybko też mieszkańcy miast docenili leśne uroczyska. Doceniano również piękną przyrodę nad Wisłą. Słynny podróżnik, twórca koncepcji pomnika przyrody Alexander von Humboldt miał nazwać Oliwę i leśną Dolinę Radości „trzecim najpiękniejszym miejscem na świecie”.

W Dolinie Radości w XIX wieku, popularne stały się wypady „za miasto”, pikniki, cyrki, piwne festyny, a wkrótce także i wycieczki rowerowe. Mieściły się tutaj restauracja, mini zoo, a także pensjonat dla chorych na reumatyzm. W 1932 roku powstała pierwsza w Wolnym Mieście Gdańsku skocznia narciarska. Składała się ona z drewnianej wieży oraz stoku wzgórza tworzącego bulę. Punkt konstrukcyjny określony został na 35. Metrze.

O zoo, leśniczówce i gospodzie pisał również Günter Grass w "Psich Latach": “Tulla i ja, kiedy między Bożym Narodzeniem a Nowym Rokiem nasze rodziny wybrały się na spacer do Lasu Oliwskiego, rozglądaliśmy się za Eddim Amselem, ale on bawił gdzieś indziej, nie było go w Dolinie Radości. Piliśmy tam kawę z mlekiem i jedliśmy placki ziemniaczane pod jelenimi rogami. W zwierzyńcu niewiele się działo, gdyż przy mroźnej pogodzie małpy trzymano w ciepłej piwnicy leśniczówki. Nie powinniśmy byli zabierać Harrasa. Ale mój ojciec, stolarz, powiedział: Pies musi się wybiegać. Dolina Radości była ulubionym celem wycieczek. Dojechaliśmy dwójką do przystanku Pokojowa (ul. Abrahama) i poszliśmy przez las, między czerwono oznakowanymi drzewami, aż otworzyła się przed nami dolina ukazując leśniczówkę i zwierzyniec. Mój ojciec jako stolarz nie mógł spojrzeć na dorodne drzewo, czy to buk, czy sosnę, nie szacując jego użytkowej wartości w metrach sześciennych. Dlatego moja matka, uważająca przyrodę, a więc i drzewa, przede wszystkim za ozdobę świata, była w złym humorze, który przeszedł jej dopiero przy plackach ziemniaczanych i kawie z mlekiem.”