Urodziny Radia Gdańsk. Bursztynowe Mikrofony

Radio Gdańsk - istnieje od wiosny 1945 roku, a więc już od 61 lat! Z tej okazji wczoraj w Dworze Artusa zgodnie z tradycją, podczas uroczystości urodzinowej wręczono Bursztynowe Mikrofony.

Młodniejemy - zapewniał z dumą Tomasz Krankowki, prezes gdańskiej rozgłośni. - Mamy coraz lepsze, nowocześniejsze wyposażenie, a przede wszystkim - i to jest chyba najważniejsze - coraz lepszych, młodych dziennikarzy. Cieszy nas to ogromnie.
Radio Gdańsk ma też najnowocześniejszy sprzęt, z którego korzysta wielu znanych twórców. Na długiej liście nagrywających w Gdańsku są zespół VADER, Myslovitz, Anita Lipnicka i John Porter, wreszcie Jean Michel Jarre, Krzysztof Krawczyk, Halina Frąckowiak czy Rafał Blechacz.
Podczas koncertu galowego wystąpili Katarzyna Kowacz i Konstanty Andrzej Kulka oraz obchodząca swoje 25 urodziny Cappella Gedanensis pod dyrekcją Aliny Kowalskiej - Pińczak.
Najtrudniejsze zadanie, czyli piękne nogi Senegalczyków
Radio - to przede wszystkim głosy. Wielu z nas często zastanawia się, jak wygląda człowiek siedzący za radiowym mikrofonem. Jednym z takich tajemniczych głosów Radia Gdańsk od pięciu lat jest Magdalena Szpiner, prowadząca poranny program. Wyznaje, że nigdy nie chciała być radiowcem tylko... weterynarzem.

- Niestety, okazało się że jedyne technikum weterynaryjne jest zbyt daleko, więc rodzice nie wyrazili zgody na mój wyjazd z rodzinnego miasta - opowiada. - Radio to przypadek. Brat chciał być dziennikarzem. Poszłam z nim do małego komercyjnego radia w Bełchatowie. Siedziałam na korytarzu przeglądając gazetę. Ktoś poprosił, żebym głośno przeczytała fragment tej gazety. I tak to się zaczęło...
- Przygodę z Radiem Gdańsk zaczęła pani od...
- Wielkiej powodzi. To był jeden z moich pierwszych dyżurów. Od razu zostałam rzucona na głęboką wodę i nie ukrywam, że wtedy narodziła się moja wielka miłość do tej stacji. W małych komercyjnych radyjkach, w których dotąd pracowałam, przez trzydzieści sekund trzeba opowiedzieć całą historię. Tutaj możliwości są ogromne. Poza tym zafascynowali mnie ludzie tej rozgłośni.
- Największa wpadka.
- Pamiętam, że arcybiskup Tadeusz Gocłowski był zafascynowany, gdy jako początkujący dziennikarz, jąkając się zamiast jego świątobliwość mówiłam do niego Proszę Pana. Stwierdził, że po raz pierwszy w życiu nie jest skrępowany. Teraz gdy się spotykamy żartobliwie mnie prosi, abym mówiła Proszę Pana.
- Najtrudniejsze zadanie.
- Mistrzostwa świata w piłce nożnej, które kazano mi komentować na żywo, bo wtedy akurat prowadziłam program. Ale oprócz tego, że byłam w stanie ocenić wzrost Senegalczyków, ich piękne nogi i gładkie ciało, to nie potrafiłam powiedzieć nic więcej...
- Największa radość.
- Kiedy okazało się, że jedna z naszych słuchaczek, która urodziła dziecko nazwała je moim imieniem, bo stwierdziła, że chciałaby, żeby córeczka miała w sobie tyle pogody ducha. Nie ukrywam, że wtedy popłakałam się na antenie ze wzruszenia.