Piąty Bałtycki Uniwersytet Tańca

Niedzielny spektakl Teatru Cinema z Michałowic ,Bilard" w operze, uliczne pokazy hip-hopu i świętojańska rekonstrukcja domniemanych dawnych tańców gdańskich postawiły kropkę na ,i" piątej edycji Bałtyckiego Uniwersytetu Tańca. Kulminacyjne ,i" postawiono dzień wcześniej.

Sobota w Operze Bałtyckiej była dniem prezentacji produkcji własnych BUT-a: spektaklu ,Wewnątrz ciała" Avi Kaisera z roku ubiegłego i ,Papugaju" Tatiany Baganowej z bieżącego. W obu ,materiałem tanecznym" byli gdańscy artyści, rzeźbiarzami - zaproszeni profesorowie. Sukces ubiegłorocznego, ,wewnątrzcielesnego" spektaklu Kaisera zaowocował niepokojem: czy Baganowa, lepiąc z tej samej gliny, sprosta sławie? Tamten poza tym przez rok dojrzewał; ten to młode wino. Niepokój rozproszyły owacje.

,Papugaj" okazał się jednym z najświetniejszych spektakli festiwalu, a przecież było w czym wybierać. Zjechali do Gdańska z Finlandii Tero Saarinen ze swoją Kompanią Toothpick, z Anglii Charlotte Vincent z Vincent Dance Theatre, z Niemiec Company Mark Sieczkarek, z Rosji Tatiana Baganowa i jej Prowincjalnyje Tancy, z głębi kraju Leszek Mądzik i jego Scena Plastyczna KUL, a przecież i miejscowi: Gdański (na pół kanadyjski) Teatr Tańca i Teatr Dada von Bzdülöv - też nie w kij dmuchał! Właściwie to dzięki ich istnieniu, dzięki współtworzeniu gdańskiej sceny tańca współczesnego, możliwe było pomyślenie o zorganizowaniu tu międzynarodowych konfrontacji tanecznych. Wydaje mi się, że właśnie formuła niekonkursowych konfrontacji, a więc uwalniająca od napięcia rywalizacji, dobrze służy atmosferze festiwalu. Atmosferze porównywania: co ja robię, co robią inni, ile mi jeszcze brakuje, w czym jestem lepszy.

Uniwersytet Tańca - zgodnie z nazwą - również naucza. Ta sfera jest praktycznie nie do zmierzenia. Kilkunastu profesorów doskonaliło warsztat adeptów sztuki tańca współczesnego w takich dziedzinach, jak technika, choreografia, warsztat muzyczny, światło-przestrzeń-ruch i w tak skrajnych rodzajach tańca, jak taniec klasyczny (np. renesansowy), flamenco i hip-hop. Ile tych nauk ,wsiąkło" w umysły studentów dziś naprawdę nie wiadomo, a i przyszłość będzie pod tym względem wysoce względna...
Jedno wydaje się pewniejsze: w tej konfrontacji sami tancerze doświadczyli różnorodności swej sztuki. Jeśli nie wiedzieli - lub nie chcieli przyjąć do wiadomości - że to sztuka o wielu twarzach i wielu imionach, a żadne nie może pretendować do miana tego jedynego - tutaj zobaczyli.

Zobaczyli pełną paletę możliwości kryjących się pod nazwą tańca albo z nią skomunikowanych. Do ostatnich na pewno należy spektakl Leszka Mądzika z muzyką Przemysława Gintrowskiego ,Wrota", jego kolejna próba artystycznego sforsowania zaświatu. Na tyle przeszywająca dreszczem, że pytanie czym ona jest (teatrem ruchu, plastyki, przestrzeni czy tańca) ma wagę piórka pływającego na wodzie. Do spektakli niemalże klasycznie tanecznych, na przeciwnej stronie skali, można zaliczyć ,Dom - myśli z zagranicy" Mark Sieczkarek Company: małą, serdeczną encyklopedię tańca tudzież ,Svadebkę" (Wesele) Prowincjalnych Tancow Tatiany Baganowej.
Można też tę paletę przeglądać inaczej: od najgłębszej zadumy (znowu ,Wrota") po szyderstwo ,Falling from the High Rise of Love" (nieprzetłumaczalny idiom dotyczący miłości i wyuzdania, Vincent Dance Theatre). Albo jeszcze inaczej: przez szkło powiększające miłości lub pomniejszające agresji, przesiać przez sito zwątpienia lub nadziei. I tak dalej.