Wybić się. Przebić. Zaistnieć. Jest ktoś wolny od tego rodzaju pragnienia? Wątpliwe. A już z pewnością nie jest od niego wolny żaden z trójki bohaterów przedstawienia "Dna", przygotowanego przez Teatr Zielony Wiatrak i wystawionego po raz pierwszy w niedzielę na sopockiej scenie Off de Bicz.
Każdy z nich wzdycha do tego, by okazać się "the best" i wszystko, co na scenie robi, tej chęci dominowania jest podporządkowane.
Gdyby na tym tylko rzecz polegała, spektakl według tekstu Marka Brandta byłby kolejną, mało już oryginalną satyrą na wyścig szczurów w jego polskiej mutacji. Na szczęście sztuka na tym tylko się nie kończy. W kilkunastu epizodach ta sama walka o bycie górą rozgrywa się między kobietą i mężczyzną, dzieckiem i rodzicem, człowiekiem i człowiekiem po prostu. Nikt nie chce być gorszy, każdy próbuje odbić się od własnego, tytułowego dna. Próby ułożenia się z innymi ludźmi inaczej, na równi, kończą się tym samym pytaniem: no dobrze, ale kto będzie rządził? I uciec od tego nie można, chyba że w ogóle ucieknie się z ludzkiego teatru, jak to robi pod koniec spektaklu grana przez Annę Chojnacką postać.
Tekst Marka Brandta mierzy się więc z kwestiami nader poważnymi. Robi to jednak lekko, z uśmiechem, nie bez autoironii, patrzenia na siebie samego ze zdrowym dystansem, który udziela się publiczności, dobrze bawiącej się na tym przedstawieniu.
Brandt występuje w swoim teatrze niemal jak Pan Bóg, bo w trzech osobach - jako autor, reżyser i aktor. O ile tekst jest udany, a aktorstwo do przyjęcia (jak i pozostałych członków teatru), o tyle reżyseria trąca już niestety myszką. Gdybyż tak Brandta dramaturga tak pochłonęło pisanie, że dla Brandta aktora i Brandta reżysera nie znalazł już czasu, może by to wyszło na dobre całej trójce?
Hanna Lis o bogatym facecie
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
