3. AAFF: Rewelacyjna sprawa z tym Dantonem

Klata mieszając w "Sprawie Dantona" różne smaki, kolory, konwencje i historie, stworzył niezwykłą sztukę o wolności. Interesującą, mądrą i uczącą, ale nie moralizatorską.

"Sprawa Dantona" została pokazana w Teatrze Wybrzeże w ramach Festiwalu All About Freudom. Ta obsypana nagrodami sztuka w reżyserii Jana Klaty z Teatru Polskiego we Wrocławiu opowiada o Paryż za czasów dyktatorskich władz jakobinów i Wielkiej Rewolucji Francuskiej i upadek tytułowego Dantona. Jednak spektakl nie jest tylko udramatyzowaną kroniką tamtych czasów. To opowieść wykraczająca daleko poza tę tematykę, dotykająca ( i to dosłownie) współczesnej popkultury.

Zanim widzowie zasiedli na przygotowanych dla nich miejscach na chwilę znaleźli się na scenie. Z bliska mogli przyjrzeć się zbitym z desek i kartonów budynkom, wyglądającym niczym slumsy z najgorszych dzielnic wielkich metropolii. Wizerunek dopełniali aktorzy ubrani w stroje z epoki, ale ich niedbale zapięte rękawy i krzywe kołnierze zdradzały wszystkie dysonanse i zgrzyty, które widoczne będą w całej sztuce.

Wszystko zaczyna się od postaci Robespierre (Marcin Czarnik) nieudolnie próbującego ułożyć się w wannie jak Marat z obrazu Jacques Louis Davida. Zresztą to nie jedyne nawiązanie do malarstwa, po jakie sięga Klata. Już za chwile na scenie pojawia się Eleonore (grana przez świetną Kingę Preiss nawet niewiele mówiąc, jest wyrazistą i pełną ekspresji postacią), która symbolizuje Wolność żywcem wyjętą z obrazu Delacroix. Po kolei pojawiają się kolejni bohaterowie z Dantonem na czele (Wiesław Cichy). Spiskowanie, konszachty, zdrady, tajemne spotkania, obmyślanie rewolucyjnych planów, spotkania z kobietami, a wszystko to wypełnione aluzjami popkulturowymi. Współczesna muzyka od T.Rex "Children of the Revolution", Tracy Chapman "Talkin about a revolution"  aż po The Gossip "Standing in the Way of Control". Natomiast jedną z ostatnich scen zamyka psychodeliczne "Revolution 9" The Beatles.

Na każdym kroku czujemy niesamowitą ekscytację tym, co na scenie się dzieje. Mimo, że spektakl trwa prawie trzy godziny to ani na moment nie można się nudzić. Interesujące i błyskotliwe dialogi, cięte riposty i nagłe zmiany nastrojów. Trudno też przyczepić się do gry aktorskiej. Kilka kreacji zasługuje za to, na nieco więcej uwagi. Choćby Desmoulins grany przez Bartosza Porczyka i jego nieco bardziej rozwinięty wątek zapatrzonego w siebie, lekko zniewieściałego artysty-poety. W genialny sposób przerysowuje swoją i tak egzaltowaną postać. Trzy kobiety, które pojawiają się to wspomniana Kinga Preis oraz Louise Kanton (Anna Ilczuk) i Lucile Desmoulins (Katarzyna Strączek). To także bardzo wyraziste i zabawne role. Właśnie poczucie humoru i groteska, które są tu obecne przeradzają się w swego rodzaju farsę - polityczną, społeczną, obyczajową i kulturową. Klata mieszając ze sobą różne smaki, kolory, konwencje i historie, stworzył niezwykłą sztukę o wolności. Interesującą, mądrą i uczącą, ale nie moralizatorską.

Wszystko, co pojawia się w "Sprawie Dantona" począwszy od wyrazistych bohaterów, scenografię, aż po dialogi i rewelacyjną grę aktorską, sprawia, że sztuka ta jest wybitnym dziełem. Łączy w sobie tak wiele elementów, że aż trudno chwilami skupić się tylko na jednym aspekcie. Z każdej strony atakuje nas niezliczona liczba efektów specjalnych (przeraźliwy warkot pił spalinowych), perfekcyjnie dobrana muzyka oraz mistrzowskie dialogi. Panie Klata, brawa!