Media trzy dni temu informowały o trzech dziewczynach, które brutalnie zaatakowały na ulicy spacerującą parę. Kino często dotyka sfery ludzkiej samotności, nieprzystosowania, agresji, która wybucha nagle. Obejrzałem ostatnio sześć filmów o rozbrykanych, emocjonalnie niedojrzałych dziewuszkach (choć także o starszych niepoukładanych pannach) i odnoszę wrażenie, że - przy wszystkich odmiennościach scenariuszy tych filmów - oglądałem o nich wszystkich jeden i ten sam obraz.
Oto garść refleksji. "Wyśnione życie aniołów", francuski dramat Erika Zonki sprzed lat piętnastu. Dwie młode, doskonale rozumiejące się kumpele wynajmują chatę. Życie prowadzą jałowe, z finansami jest krucho. Spotykają się z prymitywnymi fagasami i chociaż nie należą do panienek łatwowiernych, jedna z nich przesypia się raz z jednym, to znów parę razy z drugim. Dramat kończy się źle, a nawet tragicznie, lecz nie w tym rzecz. Erik Zonka w ostatnim ujęciu fotografuje długi szereg dziewczyn podobnych, które wykonują w fabryce monotonne, ogłupiające czynności.
W tym samym czasie Lukas Moodysson w filmie "Fucking Amal" opowiadał o dwóch dorastających kumpelach z gimnazjum w prowincjonalnym szwedzkim miasteczku. Obie silnie łaskocze owoc zakazany. Pokusa "degustacji" staje się ich obsesją. Jedna z nich, blondynka, jest doskonale zbratana z koleżeństwem płci obojga. Druga, szatynka, ma z przystosowaniem kłopoty, popada w nerwicę, ale kiedy nastawia sobie w domu krążek z "Adagio" Albinioniego, napięcie ustępuje. Natomiast nie ustępuje tęsknota za blondynką, w której się podkochuje. Traf chce, że nie bez wzajemności...
Dziecinada?
To dwa filmy sprzed lat parunastu. Było, minęło? Nie minęło. Bo oto filmowcy znów biorą się za temat "zakwitających dziewcząt". Amerykański niezależny reżyser Harmony Korine pokazuje w "Spring Breakers" cztery gimnazjalne kumpele. Tryskają żądzą przeżycia rozkoszy. Ten film jest karykaturą popkultury, ale dotyka głębszego fenomenu.
Z kolei od dwóch tygodni mamy na ekranach komedię Noaha Baumbacha "Frances Ha". Tu sprawy układają się nieco inaczej, choć - jak na komedię - obraz to zabawny umiarkowanie. Niewątpliwa przyjemność dla oka to jego luźna nowofalowa narracja. Znów mamy dwie zażyłe kumpele, Francesę i Sophie. Wiodą życie pod jednym dachem. Razem studiowały i trzymają się razem. Widoków na satysfakcjonującą pracę nie mają. Nie mają też szans na stabilizację kwaterunkową. Chętnie spotykają się w kawiarni z rówieśnikami, a po powrocie do domu oceniają ich fason, sposób bycia. Czasem dzielą się wzmiankami o przelotnych zbliżeniach intymnych. Przebąkują zresztą o tych zbliżeniach mimochodem, tak jakby mówiły o wizytach u kosmetyczki. Francesa z jednym z partnerów nawet gotowa byłaby zamieszkać, gdyby nie różnice upodobań, acz raczej idzie o to, że nie... iskrzy. Potem, z innym przypadkowo mieszka pod jednym dachem. W przykładnej ascezie. Nic ich ku sobie nie ciągnie. Nie iskrzy. Frances ma 27 lat. Wie, czego chce, lecz ani ona, ani my, choć delektujemy się jej pięknym uśmiechem (w tej roli rewelacyjna Greta Gerwig), nie wiemy, co w istocie sprawia, że najskrytsze tęsknoty tej uroczej damy nie znajdują spełnienia. Wokół losów i egzystencjalnych perypetii podobnych kumpeli toczy się akcja polskich filmów "Galerianki" oraz "Bejbi blues". Ich autorką jest reżyserka polska Katarzyna Rosłaniec. Infantylizm jej bohaterek przybiera - dokładnie tak samo jak w "Spring Breakers" - wymiary piramidalnej karykatury.
Warto by jednak zeskrobać zewnętrzną warstwę tych opowieści i podumać nad tym, co znajdziemy pod spodem!
Recenzje filmów 2013, repertuar kin w Trójmieście - kliknij i czytaj!
Jak czytać kolory szlaków turystycznych?
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
